انا الصغیر الذی ربیته

من عاشق این بخش دعای ابوحمزه شدم:

سَیِّدِی أَنَا الصَّغِیرُ الَّذِی رَبَّیْتَهُ وَ أَنَا الْجَاهِلُ الَّذِی عَلَّمْتَهُ وَ أَنَا الضَّالُّ الَّذِی هَدَیْتَهُ وَ أَنَا الْوَضِیعُ الَّذِی رَفَعْتَهُ وَ أَنَا الْخَائِفُ الَّذِی آمَنْتَهُ وَ الْجَائِعُ الَّذِی أَشْبَعْتَهُ وَ الْعَطْشَانُ الَّذِی أَرْوَیْتَهُ وَ الْعَارِی الَّذِی کَسَوْتَهُ وَ الْفَقِیرُ الَّذِی أَغْنَیْتَهُ وَ الضَّعِیفُ الَّذِی قَوَّیْتَهُ وَ الذَّلِیلُ الَّذِی أَعْزَزْتَهُ، وَ السَّقِیمُ الَّذِی شَفَیْتَهُ وَ السَّائِلُ الَّذِی أَعْطَیْتَهُ وَ الْمُذْنِبُ الَّذِی سَتَرْتَهُ وَ الْخَاطِئُ الَّذِی أَقَلْتَهُ وَ أَنَا الْقَلِیلُ الَّذِی کَثَّرْتَهُ وَ الْمُسْتَضْعَفُ الَّذِی نَصَرْتَهُ

آقاى من منم کودکى که پروریدى،منم نادانى که دانا نمودى،منم‏گمراهى که هدایت کردى،منم افتاده‏اى که بلندش نمودى،منم هراسانى که امانش دادى،و گرسنه‏اى که‏سیرش نمودى،و تشنه‏اى که سیرابش کردى،و برهنه‏اى که لباسش پوشاندى،و تهیدستى که توانگرش‏ساختى،و ناتوانى که نیرومندش نمودى،و خوارى که عزیزش فرمودى، و بیمارى که شفایش دادى، و خواهشمندى که عطایش کردى،و گنهکارى که گناهش را بر او پوشاندى،و خطاکارى که نادیده‏اش گرفتى،و اندکى که‏بسیارش فرمودى،و ناتوان شمرده‏اى که یارى‏اش دادى.»